95 Eli (Georgia, Age 15): Georgian

საქართველო - ერთ-ერთი ულამაზესი ქვეყანა ამიერ კავკასიაში. ეს არ არის მხოლოდ ქვეყანა ლამაზი ბუნებით, ეს არის ქვეყანა უმდიდრესი ისტორიით და კულტურული წარსულით.

რეალურად, ქართული ისტორია არის ქართველი ხალხის მტრებთან ბრძოლის ისტორია, რომლებიც ყოველთვის იბრძოდნენ თავისუფებისა და დამოუკიდებლობისთვის. თითოეული ქართველი ძლიერი სიყვარულითაა დაკავშირებული თავის ქვეყანასთან და მე ვფიქრობ სწორედ ასე  და ამიტომ მოვახერხეთ დღემდე მოსვლა. საქართველოს დედაქალაქი ხალხის მეგობრობის ქალაქია. აქ უძველესი დროიდან ცხოვრობდა განსხვავებული ხალხი, ერთნაირი ტრადიციებით და ფასეულობებით.

სწორედ აქ დავიბადე და გავიზარდე 15 წლამდე, თბილისი - ქალაქი, სადაც ცხოვრობს ყველაზე თბილი და კეთილი ხალხი, ერთმანეთის მიმართ დიდი სიყვარულით. ეს არის პატარა ქალაქი, დაახლოებით 1 მილიონიანი მოსახლეობით, თითქმის ყველა ყველას იცნობს და ცხოვრობენ როგორც ერთი დიდი ოჯახი. ეს არის მიზეზი რატომაც ძალიან გამიჭირდა ჩემი ქვეყნის დატოვება. მე მიყვარს და თითქოს დაკავშირებული ვარ თითოეულ ადგილთან, კუთხესთან და ადამიანთან და ახლაც კი, როცა ათასობით კილომეტრის მოშორებით ვარ მისგან, არაფრის მიმართ მიგრძვნია თანაბარი სიყვარული.

თბილისში ვცხოვრობდი ჩემს ოჯახთან ერთად, ისევე როგორც ვცხოვრობ ახლა. ჩვენი ბინა იყო ხუთსართულიანი შენობის მეოთხე სართულზე. ერთი შეხედვით ეს იყო თანამედროვე, პატარა სახლი, სინამდვილეში კი ეს იყო საუკეთესო ადგილი.  მიუხედავად იმისა, რომ მართლაც პატარა სახლი იყო, ჩვენ იშვიათად ვიყავით მარტო.  ეს იყო ყველაზე კარგი ადგილი სამეგობროს შესაკრებად და როგორც მახსოვს იყო ყოველთვის სავსე ჩემი მშობლების და შემდგომში ჩემი მეგობრებით. სამზარეულოს პატარა მაგიდასთან ჯდომა, ცხელი ჩაის სმა და დავალების კეთება საუკეთესო მეგობართან ერთად იყო ერთ-ერთი ყველაზე სასიამოვნო რამ რაც შემეძლო მთელი დღე მეკეთებინა და სწორედ ესაა რაც ყველაზე მეტად მენატრება.

მამა მთელი დღე მუშაობდა, დედა მხოლოდ დღის მეორე ნახევარი იმავე სკოლაში, სადაც მე ვსწავლობდი. იქ გაცილებით უფრო მეტი დავალება მქონდა, განსხვავებით ახლანდელისგან. ხანდახან მჭირდებოდა რომ მთელი დღე და ღამეც კი - უზარმაზარი ყავიანი ჭიქით გვერდზე, გამეტარებინა მეცადინეობაში რომ ყველაფერი დამესრულებინა. მაგრამ ესც არ იყო ტრაგედია, რადგან მიყვარდა ჩემი საქმე. არც გამოუძინებელი და ჩაშავებული თვალებით კლასში ჯდომა და მთელი დღე ბოლო ზარის დარეკისთვის ლოდინი მღიზაიანებდა.

დავდიოდი 166-ე საჯარო სკოლაში, რომელიც საკმაოდ ახლოს იყო სახლთან. ყოველი დილა იწყებოდა დედას ხმით, რომ თუ არ ავუჩქარებდი დამაგვიანდებოდა. პირველი გაკვეთილი როგორც წესი იწყებოდა მასწავლებლის მაღალი ხმით და მძინარე სახეებით. მოვიტყუები რომ ვთქვა სკოლა არ მომწონდათქო, რათქმაუნდა არც ისე სასიამოვნო იყო დილას 8 საათზე ადგომა, მაგრამ მართლა სასიამოვნო იყო, როდესაც შევდიოდი სკოლაში და თავს ისევ ისე ვგრძნობდი როგორც სახლში, იმიტომ რომ ვხედავდი ადამიანებს, რომლებიც ძალიან მიყვარს. კარგად მახსოვს ჩვენი მეგობრობა პირველივე კლასიდან და დროის გასვლასთან ერთად ჩვენ უფრო მეტ კარგ და ცუდ რამეეს ვხვდებოდით ერთად, რაც კიდევ უფრო გავაკვშირებდა ერთამნთთან. ჩვენ ვიყავით როგორც ერთი დიიდ ოჯახი და სწორედ ესაა მიზეზი, რატომაც გამიჭირდა აქ წამოსვლა, მიუხედავად იმისა რომ აქ ვარ ოჯახთან ერთად, მეორე ოჯახი მაკლია.

2013 წლის პირველი მაისი იყო და ძალიან კარგად მახსოვს როგორ მოვედი საღამოს სახლში დაბადების დღის წვეულებიდან დაღლილი, მაგრამ სავსე პოზიტიური ემოციებით და ზუსტად ამ საღამოს გავიგეთ მწვანე ბარათის მოგება. ეს იყო ყველაზე მოულოდნელი, არასდროს მიმიღია სერიოზულად ამერიკაში გადაცხოვრება, არც პასუხების დღე მახსოვდა და არც დიდად გამხარებია ეს ამბავი. ამ დროს ვამთავრებდი მე-8-ე კლასს და იმის ცოდნა რომ ლიმიტირებული დრო მქონდა დარჩენილი საქართველოში გასატარებლად საკმაოდ ცუდი იყო. ყველას ნათქვამი ''მიეჩვევი'' მაღიზიანებდა, იმიტომ რომ ვიცოდი მივეჩვეოდი, უბრალოდ არ მინდოდა. მომწონდა ჩემი ცხოვრება და არასდროს მიფიქრია რამეს შეცვლა.

2014 წლის 12 სექტემბერი იყო ერთ-ერთი ყველაზე რთული დღე ჩემს ცხოვრებაში, როცა უნდა დავმშვიდობებოდი ჩემს საყვარელ ადამიენბს. გზის გახსენება აეროპორტიდან ახალ სახლამდე ახლაც არასასიამოვნო გრძნობას მიჩენს. 16 საათით ვიყავი დაშორებული ჩემს ქვეყანას და უკვე ყველაფერი მენატრებოდა და გაანალიზება იმისა რომ იგივე გრძნობა მექნებოდა შემდეგი 9 თვე, მართლაც არასიამოვნო იყო. ახალი გარემო, ახალი ადამიანები, ახალი სკოლა და არაფერი მეჩვენებოდა საინეტრესოდ.

ჩამოსვლიდან 3 დღეში მოვედი ამ სკოლაში რეგისტრაციისთვის,  მეოთხე დღეს კი - ჩემს პირველ ახალ კლასში. საერთოდ უცნობი სახეების ყურება და გახსენება რომ ამ დროს ყველა ჩემიანი ერთად იყო საქართველოში, მე კი ვიჯექი უცხო ადამაინებით სავსე ოთახში - საშინელ გრძნობას მგვრიდა. შედარებით სასიამოვნო ნაწილი იყო ლანჩის დრო, როცა შემეძლო შევხვედროდი ქართველებს და ნახევარი საათით მელეპარაკა ქართულად.

ყველა დღე ერთნაირად გადიოდა და ეს მოსაწყენი სტილის ცხოვრება რაც შეიძლებოდ მალე საჭიროებდა შეცვლას. საბოლოოდ დავარწმუნე ჩემი თავი, რომ ყველაფერი რახ ხდებოდა, რაღაც კარგამდე მიდიოდა. ისევ ჩემი მეგობრები საქართველოში და უკვე საქართველოდან - აქ დამეხმარნენ. ყველაფერი უკეთესობისკენ წავიდა და ვფიქრობ ეს მხოლოდ ჩემზე იყო დამოკიდებული. ვიყავი მოწყენილი იმიტომ რომ მინდოდა და მივყვებოდი ჩემს პრინციპებს, არ ვიცნობდი არავის - იმიტომ რომ არ მქონდა არანაირი სურვილი.  ყველაფერი ჩემს ''მინდა'' და ''არ მინდაზე'' იყო დამოკიდებული და საბოლოოდ როცა ვეცადე და მოვინდომე რომ ვყოფილიყავი კმაყოფილი ყველაფრით რაც მქონდა, გაამართლა. ახლა კი ძალიან ბევრს ვფიქრობ მომავალზე და ვცდილობ დავიწყო ისეთი რამის კეთება, რაც 10 ან 15 წლის შემდეგ ჩემი თავით ამაყს გამხდის. ზუსტად ვიცი რა მინდა და დარწმუნებული ვარ ჩემს თავში. ვფიქრობ ეს ქვეყანა დამეხმარება წარმატებაში.